Leven met Long Covid: Het verhaal van Sanne en haar weg naar herstel

In 2020 werd de wereld opgeschrikt door het coronavirus, en hoewel velen na een tijd herstelden, bleef een groeiende groep achter met langdurige klachten. Long Covid, ook wel post-Covid-syndroom genoemd, beïnvloedt nu het leven van honderdduizenden mensen in Nederland. Dit is het verhaal van Sanne (34), die sinds haar ziekte met extreme vermoeidheid en een beperkt energieniveau door het leven gaat. Door een WIA-uitkering heeft ze financiële steun, maar het pad naar haar oude zelf blijft lang en hobbelig. Met hulp van een re-integratietraject bij ChangeCreators zet ze langzaamaan de eerste stappen naar herstel en een nieuwe toekomst.

"Ik werd maar niet beter"

Sanne was een van de velen die in 2021 Covid-19 opliep. Ze herinnert zich dat ze flink ziek was, maar na een paar weken leek de ergste koorts voorbij. Toch voelde ze zich nooit echt hersteld. De normale dagen op kantoor, het sporten, en zelfs simpele taken zoals boodschappen doen, werden zwaar en vaak onmogelijk. "De vermoeidheid bleef en bleef maar terugkomen, zelfs na weken rust," vertelt Sanne. "Ik dacht dat het normaal was, dat het wel over zou gaan, maar dat gebeurde niet."

Sanne kreeg al snel door dat er iets anders aan de hand was. Ondanks haar inspanningen om weer aan het werk te gaan, was het zelfs na maanden een uitdaging om überhaupt een paar uur per dag actief te blijven. Uiteindelijk kwam de diagnose: Long Covid. Door de aanhoudende klachten moest ze haar baan opzeggen en kwam ze in de WIA terecht, een arbeidsongeschiktheidsuitkering die haar tijdelijk een basisinkomen geeft terwijl ze herstelt.

Een dagelijkse strijd met vermoeidheid

Sanne's grootste uitdaging is haar energieniveau. "Het is niet alleen moe zijn. Het is alsof mijn lichaam niet wil luisteren," legt ze uit. "Na een simpel telefoongesprek kan ik soms uren moeten liggen om bij te komen." De energie die anderen als vanzelfsprekend beschouwen, moet zij zorgvuldig inplannen. Een uitstapje naar de supermarkt of een wandeling door het park zijn op goede dagen mogelijk, maar vaak betekent het een extra rustdag daarna.

Doordat Sanne weinig de deur uitkomt, voelt ze zich ook steeds geïsoleerder. Vrienden en familie blijven haar steunen, maar ook zij hebben hun eigen drukke leven. “Ik voel me soms eenzaam,” bekent ze. “In het begin proberen mensen veel contact te houden, maar uiteindelijk drijft iedereen verder weg. Dat is ook niet hun schuld, maar het maakt de situatie wel lastiger.”

Een re-integratietraject bij ChangeCreators

Met het oog op haar toekomst en de wens om weer iets bij te dragen aan de maatschappij, ging Sanne in gesprek met het UWV. Zij stelden een re-integratietraject voor, waarin ze bij ChangeCreators kan werken aan haar herstel en langzaamaan kan onderzoeken wat haar mogelijkheden zijn. ChangeCreators helpt mensen zoals Sanne om binnen hun grenzen werkervaring op te doen en te ontdekken wat wel haalbaar is. “Ik was eerst sceptisch,” vertelt Sanne. “Hoe kan ik werken als ik al moe word van een telefoontje? Maar ze hebben me verzekerd dat het tempo volledig bij mijn mogelijkheden ligt.”

De eerste stappen in het traject zijn voorzichtig. Sanne volgt één-op-één sessies waarin ze vooral leert om haar energie te managen en om haar lichaam te begrijpen. "Het idee is niet om meteen te werken, maar om te leren omgaan met mijn energie en mijn grenzen beter te leren kennen," vertelt ze. Dit betekent ook dat ze leert hoe ze kan aangeven wat wel en niet lukt en hoe ze haar dag opbouwt met momenten van rust en inspanning.

Een veranderde toekomst

Het besef dat ze niet volledig zal terugkeren naar haar oude leven, is zwaar voor Sanne. Maar door ChangeCreators en het UWV-traject voelt ze wel dat ze niet alleen staat in deze zoektocht. Langzaamaan leert ze haar beperkingen te omarmen en ontdekt ze wat ze wél kan doen. “Het blijft moeilijk om afscheid te nemen van mijn oude ik,” zegt ze, “maar ik probeer nu te focussen op wat ik wél kan in plaats van wat ik niet meer kan.”

Voor Sanne is het een proces van zelfacceptatie en geduld, en hoewel ze nooit had verwacht in zo'n situatie te belanden, voelt ze zich gesteund door het traject. Haar dagen blijven vaak stil en rustig, maar ze ziet ook een toekomst waarin ze langzaamaan weer deel uitmaakt van de maatschappij – misschien in een heel andere rol dan voorheen, maar met evenveel betekenis.