Op het juiste spoor
Vol enthousiasme rijd ik naar Amsterdam voor een avonddienst als rangeerder. Om op het spoor te mogen jobcoachen, moest ik eerst een cursus tot bevoegd spoorbetreder volgen. Geen probleem, die heb ik inmiddels in de pocket. Ik weet nu het een en ander over de veiligheid op en rondom het spoor. Nou ja, theoretisch dan. In de praktijk is het natuurlijk een heel ander verhaal. Met veel zin dat te gaan ervaren, meld ik me in een kantine vol rangeerders. Even later heb ik veiligheidsschoenen en een geel hesje aan en zit ik naast mijn kandidaat en mijn helm te wachten op onze eerste klus. We gaan een trein verzetten van het ene naar het andere spoor.
Klaar voor actie
Ik ben onder de indruk van de locomotief, de techniek die erbij komt kijken en de passie van rangeerders voor hun werk. Het is een veelzijdige job, waarvoor flexibiliteit vereist is. Naast dat je op onregelmatige tijden moet werken, is het tijdens je werk steeds afwachten wanneer je wordt opgeroepen via de portofoon. Ondertussen zit je in een kantine, vol stoere mannen. Ik merk dat dat me aardig af gaat. Waar er in het begin nog blikken waren van ‘wat doet die vrouw hier?’ word ik al snel geaccepteerd. Tijdens het wachten merk ik dat mijn grapjes aanslaan en kom ik tot leuke gesprekken over het vakgebied.
Het valt me op dat mijn collega-rangeerders snel kunnen omschakelen naar professioneel handelen als ze in actie moeten komen. Dat moet ook wel. Je kunt het je niet permitteren fouten te maken. We zetten een trein voor onderhoud bij de technische dienst en ik krijg daarna een uitgebreide rondleiding over het terrein van mijn kandidaat en zijn collega. De rangeerders leggen tijdens een dienst heel wat kilometers af. Logisch dat we er voor onze volgende klus wel aan toe zijn een hapje te eten.
Steun en toeverlaat achter de schermen
Een paar uur later heb ik een goed beeld van zijn werk, de cultuur en de collega’s. Zo kan ik mijn kandidaat makkelijker tips en handvatten geven op sociaal en communicatief gebied en er samen met hem voor zorgen dat hij op de langere termijn zijn werk behoudt. Ofwel op het ‘juiste spoor’ blijft, zoals hij dat zelf gekscherend en in ‘vaktermen’ noemt.
Als jobcoach ben ik aanspreekpunt voor zowel mijn kandidaat als de werkgever. Ik zal hier dus nog wel vaker komen. Om grenzen te bewaken, problemen op te lossen of aan te sluiten bij gesprekken. Mijn pasje voor bevoegd spoorbetreder stop ik op een handige plek in mijn portemonnee. Daarna lever ik mijn spullen in, sluiten we onze dienst netjes af en rijd ik met een voldaan gevoel naar huis.
Geef talent een kans!
Onderweg realiseer ik me dat ik door mijn werk vaak op bijzondere plekken een kijkje in de keuken mag nemen. Dat inspireert me en vind ik aantrekkelijk aan het vak. Toch krijg ik vooral voldoening als mensen met een arbeidshandicap de kans krijgen hun kwaliteiten te benutten. Ik ben er trots op dat ik daaraan bij mag dragen. Daarom hoop ik dat we met projecten rondom beeldvorming en de inclusieve arbeidsmarkt nog veel meer werkgevers over de streep kunnen trekken. Talent mag niet verloren gaan!