Weg met hokjes
Ik begrijp dat het overzichtelijk is, in hokjes denken, maar ik heb er niks mee. Ik laat me van jongs af aan dan ook niet in hokjes drukken. Sterker nog, ik vind het juist een sport om het niet te laten gebeuren. Getrouwd? Nee. Kinderen. Nee. Reden? Niets mee te maken. Dus geen kans om me te drukken in het hokje van bewust of ongewild kinderloos.
Eigenwijs kun je denken, ja zal wel, maar ik wil gewoon vrijheid. De vrijheid om te zijn wie ik ben, los van hokjes. Ik wil me kunnen bewegen over de grenzen van hokjes heen. Mensen kijken dan ook vaak op omdat dat wat ik doe, tegenstrijdig lijkt aan dat wat bij een hokje hoort. Is ze nou een eeuwige yup? Nee, want ze houdt ook van muziek op het Plein en dat is toch volks? Blijkbaar kan dat niet in de ogen van “hokjesdenkers”. Opmerkelijk, want in mijn wereld zou dat prima samen kunnen gaan. Het verrijkt je leven om niet aan hokjes te doen.
Ik pas dus ook niet in het hokje van stevige vrouwen (maatje meer) die lui of onsportief zijn. Ik werk meer dan fulltime, kickboks twee keer in de week, doe krachttraining en heb veel toertochten gefietst, zoals Luik-Bastenaken-Luik. Verre reizen? Ja maak ik, maar ik heb ook jarenlang een stacaravan gehad. Wat ben ik dan? Hip of burgerlijk? En een directeur in een rijtjeshuis? Kan dat? Jawel hoor, waarom niet? Ik heb helemaal niets met status. Ik vind het ook vaak niet relevant om te melden dat ik de directeur ben, als ik een uitvoerende klus kom doen. Waarom zou ik? Dat drukt meteen zo’n stempel.
Ik wil gewoon de vrijheid om mijn eigen ideeën vorm te geven en ik vind het leuk om met veel verschillende mensen om te gaan. Daarom heb ik een eigen bedrijf. Ik wil gelijkwaardig kunnen communiceren, ongeacht iemands functie en ik beoordeel iemand niet op opleidingsniveau, sociale achtergrond of interesses. Heeft niet iedereen daar recht op?
Sterker nog, ik kan genieten van mensen die een “ongewone” passie hebben of iets heel specifieks kunnen. Ik vind dat niet gek. Want wat is gek en waar ligt de grens? Die scheidslijn is zo dun. Toen ik in de psychiatrie werkte, realiseerde ik me dat het iedereen zou kunnen overkomen, psychisch uit balans zijn of dakloos raken. Als je leven maar genoeg tegen zit. Deze mensen verdienen het niet om in een hokje te worden gedrukt of om buitenspel te worden gezet. Ik heb genoeg voorbeelden van mensen die hun levenservaring weer gebruiken, om anderen te helpen. Mooi toch?
Het zou de wereld zoveel gekleurder maken, als we zo ook op de arbeidsmarkt kunnen kijken. Weg met hokjes. Er zijn genoeg 55-plussers die nog lang niet uitgeblust zijn, mensen zonder opleiding die bergen ervaring meebrengen en mensen met een arbeidshandicap die met hun kwaliteiten kunnen verrassen. Durf voorbij hokjes te denken. Want wie heeft er nu geen voorwaarden nodig om goed te kunnen functioneren? Iedereen toch? Kijk gewoon naar de mens, wees creatief en maak gebruik van talenten!